Kinderen met ADHD zijn vaak impulsief, ondervinden moeilijkheden met luisteren en vinden het lastig hun gedrag te reguleren. Het gedrag wordt vaak gezien als lastig, irritant, intens of vervelend. Vanuit hun omgeving krijgen deze kinderen hierdoor gedurende de gehele dag vele correcties en negatieve aandacht. Hierdoor voelen zij zich vaak onbegrepen, gekwetst en kunnen zij het gevoel krijgen ‘toch nooit iets goed te kunnen doen’. Het gevolg hiervan kan zijn dat het welbevinden en het zelfbeeld van deze kinderen ernstig onder druk komt te staan en dat naast de ‘gedragsproblemen’ tevens angst, somberheid en lichamelijke klachten mee gaan spelen. Tevens worden de ADHD-kenmerken versterkt wanneer kinderen zich onbegrepen voelen. Dit is zo enorm schrijnend omdat het gedrag vaak voortkomt uit onmacht en overprikkeling in plaats van onwil en het lieve karakter en de leuke kanten van het kind niet meer worden gezien. En het zijn juist vaak zulke enorm lieve, gevoelige en creatieve kinderen!

Zoals mijn zoontje met ADHD (destijds 7 jaar), wanneer het ging over het moeilijk kunnen luisteren, zei: “Mama, het is net alsof je tegen een kleine baby zegt dat hij moet lopen, maar een baby kan toch nog helemaal niet lopen?! Zo voelt het bij mij ook met het luisteren”. Dit was echt een eye-opener. Hij had in één klap, in heel begrijpelijke taal, duidelijk gemaakt hoe het in zijn hoofd werkt en hoe enorm hij werd overvraagd. Dit is helaas iets wat heel vaak wordt gezien bij deze kinderen, de overvraging.

Mama, het is net alsof je tegen een kleine baby zegt dat hij moet lopen, maar een baby kan toch nog helemaal niet lopen?!

Ook ontstaat er regelmatig een negatief interactiepatroon tussen kinderen met ADHD en hun ouders, broertjes of zusjes, de leerkracht en/of leeftijdsgenoten. Hierom, en om bovenstaande, is het zó enorm belangrijk dat de classificatie ADHD tijdig wordt onderkend. Niet vanwege het ‘labeltje’ of ‘het naampje’, maar juist zodat er duidelijkheid komt over waarom een kind zich op een bepaalde manier gedraagt, dat het vaak onmacht is in plaats van onwil. Dit zodat er vanuit de omgeving meer begrip en erkenning komt en er meer zal worden aangesloten op de behoeften van het kind. Met het uiteindelijke doel dat de negatieve spiraal wordt doorbroken en er kan worden toegewerkt naar het opdoen van meer positieve ervaringen, het thuis onderling weer gezelliger hebben, er met meer plezier naar school kan worden gegaan en er ook weer meer oog komt voor de o zo leuke kanten van het kind.