In onze huidige maatschappij komen eetproblemen bij kinderen regelmatig voor, met name bij het jonge kind (1- tot 4-jarigen). Problemen met betrekking tot eten zijn bijvoorbeeld het weigeren van voedsel, selectief eten, maar ook de onwil om nieuw eten uit te proberen (voedselneofobie).

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat deze problemen voorkomen bij zo’n 20 à 50% van de 1- tot 4-jarige kinderen die een gezonde ontwikkeling doormaken (Bryant-Waugh et al., 2010). Deze problemen ontstaan echter niet zomaar en worden vaak door verschillende factoren beïnvloed. Zo kunnen kindfactoren een rol spelen, maar ook blijkt de invloed vanuit ouders een grote factor van invloed te zijn.

De sociale kring van jonge kinderen is namelijk nog vrij beperkt, deze bestaat met name uit de ouders. Met betrekking tot het eten zijn zij het die bepalen welk eten er op tafel komt, waar en wanneer er wordt gegeten. Daarnaast oefenen zij tevens invloed uit op het eetgedrag van hun kind door unieke individuele karakteristieken, zoals hun eigen stijl van opvoeden of de wijze waarop zij hun eigen, maar ook de emoties van hun kind, reguleren.

Daarbij komt dat kinderen vanaf de peuterleeftijd een sterke behoefte naar autonomie gaan ontwikkelen. Hierdoor groeit de drang naar het uitoefenen van invloed op bepaalde dagelijkse situaties. Eetgedrag is hier een voorbeeld van, dit is vaak één van de dingen waar jonge kinderen wel controle over hebben. Jonge kinderen kunnen bijvoorbeeld zelf bepalen of ze eten, wat ze eten en welke voeding zij eten. Eetproblemen komen dan ook vaak voor bij kinderen die niet ondersteund worden in hun behoefte naar autonomie.

Duidelijk is dat zowel ouders als kinderen zelf een invloed uitoefenen op het eetgedrag van het kind en het ontstaan of het instandhouden van eetproblemen.
Het herkennen van mogelijke risicofactoren en het inzetten van preventieve interventies, kunnen het ontstaan van eetproblemen voorkomen.